Bussinessplan

Woensdag 1 oktober 2008. De Doelen, Rotterdam.

Steve Reich
Raakt. Op het juiste moment.
Het raakt omdat het me op het juiste moment dicht bij mezelf brengt. Was het wel de muziek? Of het feit dat ik adar ben gaan zitten luisteren. Verwachtingsloos, als dat bestaat. Drie kwartier monotone muziek. Daarin bedenk ik wat ik wil, met kunst mijn leven. Verder waar ik gebleven was, over de Kunstblog en waarom. Dat ik denk dat het de wereld wat angaat dat kunst geslaagd is als het me dichter bij mezelf brengt. Zit ik het hele concert een bussinesplan uit te denken.
Luister ik wel naar de muziek? Hoe doe je dat, luisteren? Aandacht zijn? Straf als je afdwaald?

Nog even over die ansichtkaarten. Natuurlijk neemt het minder aandacht. Een lege muur met één plakkaat helpt aandachtig zijn. Maar het garandeert geen intensere ervaring. Vermoeid door een museum lopen is het ergste wat er is. Vaak toch hooguit drie, vier ontroerende of rakende momenten. En bovendien, ik probeer de kunst overal te zien, ook als ik buiten loop. Een museum is een soort therapeutische omgeving. Uitgespreid bedje: kom maar, emotie. Dat moet ook zonder kunnen, voor deze kleine fijngevoelige peregrina. Verwondering in het leven van alledag wilde ik immers.

Hoe groot is jouw fantasie?